Implanty
Nawet na obecnym poziomie współczesnej stomatologii wielu pacjentów traci zęby z powodu nieuzasadnionych medycznie ekstrakcji. Dlatego przed wskazaniem do usunięcia nawet bardzo uszkodzonego zęba lub korzenia zębowego pacjent powinien potwierdzić tę konieczność poprzez opinię doświadczonego dentysty, który potrafi i chce podjąć się czaso- i pracochłonnej próby „uratowania” zęba. Lekkomyślna ekstrakcja zęba przy najmniejszej napotkanej trudności lub niestaranności leczenia zachowawczego i propozycja zastąpienia go implantem nie jest znakiem postępu ani nowoczesności!
Implanty umożliwiają rozwiązanie problemów zwianych z utrata zębów oraz brakiem komfortu użytkowania protez ruchomych. Implant – wszczep kostny jest sztucznym odpowiednikiem korzenia zęba naturalnego . Po umieszczeniu w kości szczęki służy jako podparcie do wykonania korony lub mostu protetycznego
|
|
|
lub zaczepu (systemy zatrzasków) ulepszającego w znacznym stopniu utrzymanie i komfort protezy ruchomej.
|
|
|
- Diagnostyka przedimplantacyjna
Wstępna ocena tkanki kostnej pod kątem wprowadzenia implantu jest przeprowadzana przy pomocy badania klinicznego, modeli diagnostycznych i zdjęcia pantomograficznego. W większości przypadków, kiedy istnieją wątpliwości, co do dokładnej ilości tkanki kostnej potencjalnie dostępnej do implantacji, wykonuje się szablon chirurgiczno-radiologiczny, z którym pacjent jest skierowany na wykonanie zdjęcia tomografii komputerowej miejsca implantacji. Wynik tego badania pozwala precyzyjnie ocenić jakość i ilość tkanki kostnej w trzech wymiarach wyrostka zębodołowego.
|
|
|
Standardowe leczenie implantoprotetyczne przebiega w dwóch etapach:
- Etap chirurgiczny – w znieczuleniu miejscowym wykonuje się atraumatycznie zagłębienie pod wszczep w kości szczęki lub żuchwy i umieszcza w nim implant. Po tym następuje proces gojenia się tkanki kostnej wokół implantu zwany osseointegracją, mający na celu wytworzenie bezpośredniego i trwałego połączenia tkanki kostnej z powierzchnia wszczepu. Wymaga on od około 4 do 6 miesięcy w szczęce i minimum od 3 do 4 miesięcy w żuchwie.
|
|
|
- Etap protetyczny – odbudowa protetyczna zaprojektowanej konstrukcji na implancie, połączonej z nim za pomocą specjalnej śruby. Etap wycisku i „przymiarki” protezy odbywa się analogicznie jak w przypadku protez osadzonych na zębach naturalnych.
|
|
O ile każdy przeszkolony lekarz posiadający doświadczenie w chirurgii stomatologicznej może przeprowadzać leczenie implantoprotetyczne o tyle nie każdy pacjent się do niego kwalifikuje. Leczenie implantologiczne poleca się jako metodę z wyboru kiedy następujące warunki kliniczne są spełnione:
- Dobry ogólny stan zdrowia pacjenta
- Korzystne warunki anatomiczne – wystarczająca ilość tkanki kostnej do umieszczenia implantu w odpowiedniej pozycji
- Korzystne warunki protetyczne do odbudowy (rozległość luki zębowej oraz rozkład sił żucia na przyszłe uzupełnienie)
- Dobry stan zębów sąsiadujących z luka i pozostałych zębów (zęby zdrowe lub właściwie przeleczone, nie posiadające nadmiernej ruchomości ani ognisk próchnicy)
Czynniki miejscowe (przeszkody anatomiczne do implantacji, wymiary i topografia luki zębowej, obecność próchnicy lub ruchomości zębów oraz jakość uzupełnień na zębach sąsiadujących z luką) w największym stopniu wpływają na wybór metody leczenia tradycyjnego lub implantologicznego .
Diagnostyka przedimplantacyjna – badanie kliniczne i radiologiczne ( zdjęcie panoramiczne oraz tomografia komputerowa z wzornikiem chirurgicznym) jest niezbędne do przeprowadzenia właściwej kwalifikacji pacjentów, która już na tym etapie warunkuje dobrą i długoczasową prognozę na całościowe powodzenie leczenia.
Wyniki badań retrospektywnych oceniających skuteczność leczenia wszczepami są dobre – średnie wartości ogólnego wskaźnika powodzeń leczenia (łącznie dla wszczepów i uzupełnień) wynoszą 93%-97% w okresie 5-10 letnich obserwacji, ale należy odnotować jego duże wahania od 80% do 100% – w zależności od rodzaju protokołu obciążenia implantu, typu połączenia łącznika z implantem, topografii i konstrukcji uzupełnianych luk oraz analizy wskaźnika porażek tylko w stosunku do wszczepów lub/i koron itp.
Według ogólnie przyjętych zasad deontologicznych wskazania do leczenia implantologicznego powinny być zawsze uzasadnione większymi korzyściami zdrowotnymi dla pacjenta w stosunku do konwencjonalnego leczenia protetycznego.
